5 ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΕΙΣ ΤΗΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΗΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ

Έκθεση φωτογραφίας μελών των Φωτογραφικών Ομάδων «Φωτοπόροι» και «Φ»

Έκθεση φωτογραφίας με θέμα «5 προσεγγίσεις της καλλιτεχνικής φωτογραφίας» θα πραγματοποιηθεί στον Πολυχώρο Εικόνας Κούνιο (Κομνηνών 24, Θεσσαλονίκη), από τις 13 Μαΐου ως τις 12 Ιουνίου 2023.
Η έκθεση αποτελεί την παρουσίαση πέντε portfolios, από αντίστοιχα πέντε μέλη της ομάδας, που εργάστηκαν για την ανάπτυξη της προσωπικής τους δουλειάς, την περίοδο 2022-23, μέσα από το εξειδικευμένο σεμινάριο φωτογραφίας Καλλιτεχνική Φωτογραφία ΙΙΙ, που έγινε από τον Τάσο Σχίζα στον Πολυχώρο Εικόνας Κούνιο.
Κάθε μέλος παρουσιάζει μια ξεχωριστή και ολοκληρωμένη δουλειά, που αναπτύχθηκε κατά την διάρκεια του σεμιναρίου.

Συμμετέχουν:
Μάρθα Θεοδωρίδου
Γιώτα Κυρατζάκου
Αννίτα Παρπούλα
Νόπη Σωτηριάδου
Έφη Τσιόλκα

Επιμέλεια: Τάσος Σχίζας

Εγκαίνια Σάββατο 13 Μαΐου 12:00 - 3:00 μ.μ.
Διάρκεια: 13 Μαΐου - 12 Ιουνίου 2023
Ωράριο λειτουργίας: Δευτ. Τετ. 10:00-17:00, Τρ. Πεμ. Παρ. 10:00-20:00, Σαβ. 10:00-15:00, Κυρ. κλειστά

Facebook event

ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΛΟΓΟΥ

Το Σάββατο 10 Ιούνιου τα μέλη της ομάδας οργάνωσαν μια εκδήλωση για το κλείσιμο της έκθεσης, με ανάγνωση κειμένων εμπνευσμένα από τις εικόνες και ξενάγηση στην έκθεση.
Παρακάτω παρουσιάζονται τα κείμενα που ακούστηκαν.

Νόπη Σωτηριάδου

Όνειρο μέσα στο όνειρο

Δέξου ετούτο το φιλί στο μέτωπο σου!
Και τώρα που χωρίζουμε,
Άφησε με να σου πω-
Ότι οι μέρες μου εκύλησαν μέσα στ’όνειρο
Είναι αλήθεια,όπως το’λεγες
Αν όμως,η ελπίδα πέταξε
Μες σε μιά νύχτα ή σε μιά μέρα,
Μες σ’ένα όραμα ή μες στο τίποτα,
Είναι γι’αυτο λιγότερο χαμένη;
Όλα όσα βλέπουμε ή ό,τι φαινόμαστε
Όνειρο είναι μοναχά μέσα σε όνειρο.
Στέκομαι ανάμεσα στο βογγητό
Μιάς θαλασσοδάρτης ακτής,
Και μες στα χέρια μου κρατώ
κόκκους χρυσούς της άμμου-
Πόσο λίγοι! κι όμως πως γλιστράνε
Από τα δάχτυλα μου και βαθιά πάνε,
Καθώς θρηνώ-καθώς θρηνώ!
Θεέ μου! μήπως θα μπορούσα
Μέσα στο χέρι πιο σφιχτά να τους κρατούσα;
Θεέ μου! Πώς θα κατορθώσω
Μόνο ένα απ’το ανίλεο κύμα να γλιτώσω;
Όλα όσα βλέπουμε ή ό,τι φαινόμαστε
Όνειρο είναι μοναχά μέσα σε όνειρο;

Έντγκαρ Άλαν Πόε

Μάρθα Θεοδωρίδου

Άνοιξη

Άνοιξη επίμονη
βιαστική
ανήσυχη
επιπόλαια
ορμητική.

'Άνοιξη επαναστάτρια
ενάντια στη ληθη,
στη παγωνιά,
στο σκοτάδι.

Άνοιξη σαν αιτία
σαν αφορμή
σαν αφετηρία.

Ανεξάντλητη
στις ήττες του χειμώνα.
Τις ξεπερνά σαν βέλος
και ρίχνεται στη μάχη ξανά.

Άνοιξη,
ενικός αριθμός
οχι οπως χειμώνες,
καλοκαίρια,
φθινόπωρα.

Ο τροχός της ζωής
γυρίζει ξανά,
ως η αρχή των αρχών.

Άνοιξη ως γυναίκα
γεννοβολά , ελπίδα, αισιοδοξία.
Άνοιξη ως γυναίκα ,
τραγουδά, χορεύει
σαν Κίρκη, ίσως σαν Σαλώμη.

Περίβλεπτη ,κάτω από το φώς του ήλιου.
Την ακολουθείς ...
Την ανεπίληπτη .
Ανέκκλητος ο ερχομός της.

"Ακολουθείστε" καλεί στο "Επιμένω."
"Δεν κηρύττω χορεύω."

"Δεν επιδεικνύομαι
σε ένα, σε δυο, σε τρεις
αλλά σε μια αφαίρεση
χωρίς πρόσωπα
Σε όλο τον κόσμο."

"κάθε εμπόδιο το προσπερνώ
ελεύθερες οι πεποιθήσεις μου
ξεπηδώ από το χέρσο
γεννοβολώ στα βράχια."

"Απορείτε που σ αυτό τον χώρο
τον κρύο τον σκοτεινό
τον ανελέητα λογικό
υπάρχει δύναμη για τρέλα;
για αυθορμητισμό;"

"Είμαι σε κατάσταση ερεθισμού
ανθίζω χρώματα.
Μοιράζομαι μαζί σας την χαρά
της ποιητικής μου αναρχίας,
εκφράζομαι χωρίς περιορισμούς."

"Ίσως είμαι τέχνη σκηνοθετημένη
ίσως επαναλαμβανόμενη
ίσως παροδική
σίγουρα όμως τέχνη πανάρχαια.

"γεμάτη τρέλα η νιότη μου,
αγνοώ τον κίνδυνο
περιφρονω την μοίρα
χλευάζω τον χειμώνα
αψηφώ τον θάνατο.

Έτσι κι αλλιώς ,
η ζωή στα ζάρια παίζεται,
τώρα επιμένω , ωρα δεκατρείς
ο θάνατος είναι καταγής .

θα πεθάνω το ξέρω,

όμως θα ξαναγεννηθώ,
θα αναδυθώ από το χώμα
και πάλι άνοιξη θα με λέτε.

Μάρθα Θεοδωρίδου

Γιώτα Κυρατζάκου

Άγγιγμα

Γλιστρώ
γλυκά
στα όνειρα

κατάδυση
στου ωκεανού
τα βάθη
όπου
κυλούν
χαμένες αναμνήσεις

αναδυόμενη
νοιώθω
αληθινά
το άγγιγμα
του ήλιου

Αναστασία Μιχαήλογλου

Γιώτα Κυρατζάκου
Υπέρυθρο όνειρο
Η υπέρυθρη φωτογραφία μου δίνει την δυνατότητα να δω τον κόσμο με έναν άλλο τρόπο, μαγικό, παραμυθένιο. Είναι μια γέφυρα ανάμεσα στην πραγματικότητα και στην ονειρική διάσταση. Βλέπω τη μαγεία ως έναν τρόπο να κοιτάζουμε εικόνες που είναι διαφορετικές από την κανονική μας όραση. Είναι ένας τρόπος να δούμε πώς θα μπορούσαν να αλλάξουν τα πράγματα αν φωτίζονταν μόνο από το υπέρυθρο φως.
Μπορούμε να εξερευνήσουμε τον κόσμο μας και να αποτυπώσουμε την ομορφιά που μας περιβάλλει. Η Υπέρυθρη φωτογραφία αποτυπώνει σκηνές που είναι αδύνατο να δούμε με γυμνό μάτι. Μέσα από αυτήν μας αποκαλύπτεται ένας όμορφος αλλά και μυστηριώδης κόσμος. Η ομορφιά της βρίσκεται στον τρόπο με τον οποίο συλλαμβάνει το φως, χωρίς να το βλέπει κανείς. Είναι ένας από τους αγαπημένους μου τρόπους να αποτυπώνω τον κόσμο γύρω μου, να εμπνέομαι από την ομορφιά και τη μαγεία του. Με εμπνέει η ομορφιά των υπέρυθρων φωτογραφιών, το πώς αποτυπώνονται τα σύννεφα, οι αντανακλάσεις του ουρανού, το πράσινο της φύσης. Ο συνδυασμός τους με μαγεύει και με κάνει να ονειρεύομαι.

Έφη Τσιόλκα

Η ζωή εδώ και τώρα

Η ζωή εδώ και τώρα.
Παράσταση δίχως πρόβα.
Σώμα δίχως δοκιμή.
Κεφάλι δίχως περίσκεψη.

Δεν ξέρω το ρόλο που παίζω.
Ξέρω μόνο ότι είναι δικός μου, δεν ανταλλάσσεται.

Βισουάβα Σιμπόρσκα

Αννίτα Παρπούλα

Περαστικοί

Περαστικοί, διαβάτες, άνθρωποι βιαστικοί, σκιές στην ομίχλη.
Προχωράμε μπροστά, με τα πόδια ή πάνω σε ρόδες,
επιλέγουμε την κατεύθυνσή μας ή κάποιες φορές μας
παρασέρνει η ροή.
Συναντούμε κάποιον, κάνουμε μια μικρή στάση,
στεκόμαστε δίπλα και απολαμβάνουμε την αίσθηση της
ενότητας.
Περπατάμε, υπάρχουν και άλλοι που κινούνται παράλληλα,
ένας άνθρωπος, περισσότεροι.
Η συνάντηση γεμίζει την ψυχή μας με χαρά και αγαλλίαση.
Κάποιοι έρχονται από την αντίθετη κατεύθυνση,
καθένας ακολουθεί τη δική του πορεία.
Συνειδητά ή και όχι, ανοίγουμε το δρόμο μας, προχωράμε τη ζωή
μας.
Ξεκίνησα μόνη και μόνη θα φύγω. Ανάμεσα στην αρχή και το
τέλος, ζω. Προχωρώ στο τοπίο, είναι θολό και ασπρόμαυρο. Λίγο
καταλαβαίνω τι συμβαίνει γύρω μου. Σκιές περνούν από δίπλα μου, με
προσπερνούν. Άλλες από την αντίθετη κατεύθυνση, τις βλέπω για λίγο,
φεύγουν. Ίσως ξεχωρίζω κάποια χαρακτηριστικά, ένα ανεπαίσθητο
νεύμα χαιρετισμού.
Προχωρώ και μαθαίνω, η ομίχλη διαλύεται, το φως απλώνεται
και δίνει διαύγεια στο θολό τοπίο. Αναγνωρίζω τα άτομα γύρω μου,
κινούνται παράλληλα. Νιώθω ενότητα και ασφάλεια με τους λίγους.
Προχωρώ και η ομάδα των οικείων διευρύνεται. Συν – πορεύομαι με
περισσότερα άτομα. Επιλέγω. Καθώς προχωρώ τα βλέπω όλο και πιο
καθαρά. Καθρεφτίζομαι μέσα από τους άλλους.
Αγαπώ τον εαυτό μου, παίρνω τις αποφάσεις και τη ζωή στα
χέρια μου. Αφήνομαι στα χέρια κάποιου άλλου, νιώθω φροντίδα και
αγάπη. Είμαι πλέον ενήλικη, υπεύθυνη για τη ζωή μου.
Και η ζωή προχωράει με στριφογυρίσματα, σκαμπανεβάσματα
και πισωγυρίσματα.

Διαβάζω, παίζω μουσική, ντύνομαι, στοχάζομαι. Διαχειρίζομαι
όλες τις λεπτομέρειες της καθημερινότητας, αλλά είμαι πάντα ΕΓΩ!
Ξεκάθαρη ή θολή, η φιγούρα έχει τα χαρακτηριστικά μου. Ο καθρέφτης
αντανακλά το πρόσωπό μου. Βρίσκομαι σε όλους τους χώρους του
σπιτιού, αόρατη αλλά παρούσα. Με χάνω, με ξαναβρίσκω. Είμαι σε
διαρκή κίνηση αλλά και σταθερή. Αναγνωρίσιμη σε κάθε περίσταση.
Κοιτάζω πάντα μπροστά, υπάρχει φως και χρώμα.
Τα χρώματα αλλάζουν, τα φύλλα γίνονται λευκά, ο ουρανός
βαθύ μπλε, ένας παράξενος, ρομαντικός τόνος διαποτίζει τα πάντα. Το
τοπίο γίνεται ονειρικό, μαγικό, μοιάζει με γιαπωνέζικη ζωγραφιά, νερά,
κήποι, μια βάρκα, ένα γεφυράκι. Και παντού δέντρα, η φύση που
οργιάζει και το υδάτινο στοιχείο. Ηρεμία και ησυχία.. Καθαρές
λεπτομέρειες, όλα σε τάξη. Ισορροπεί και γαληνεύει η ψυχή μου.
Παρατηρώ κάθε λεπτομέρεια των φυτών. Με εντυπωσιάζουν οι
ίνες στα φύλλα τους, τα μικρά ανθάκια, η διαφάνειά τους. Η ομορφιά
της φύσης παντού γύρω μου: η ορχιδέα και το ηλιοτρόπιο, το
γαϊδουράγκαθο, ο κρίνος και η ντάλια. Βλέπω τον εαυτό μου μέσα στα
μικρά χωνάκια του κάκτου. Εντυπωσιάζομαι με τα ντελικάτα του
ανθάκια. Δροσοσταλίδες στα φύλλα. Και στη ζωή δροσοσταλίδες οι
όμορφες στιγμές. Οι στήμονες οδηγούν στη συνέχιση. Η ζωή έχει
βάθος. Τώρα είναι η ευκαιρία μου να εμβαθύνω, να δω την ουσία και
να βρω το νόημα στο καθετί.
Τα χρώματα έχουν αποσυρθεί. Τα σχήματα δεν αναγνωρίζονται.
Ξαφνικά σχηματίζεται ένα σκαθάρι με φτερά και δαγκάνες, μια καρδιά
ή ένα λουλούδι. Τα μεγάλα μάτια ενός εντόμου ή ενός εξωγήινου.
Κινούμαι σε κύκλο. Περνώ μέσα από παράξενα τούνελ, κάτω από
διασταυρούμενα μπαστούνια, μέσα από παράξενες εγκοπές. Σχήματα
με στριμώχνουν, αλλάζουν, βρίσκομαι σε ένα λαγούμι που συνεχώς
μεταβάλλεται. Φως και σκιά εναλλάσσονται κι εγώ συνεχίζω την πορεία
μου, το τούνελ με οδηγεί στο φως κι εγώ προχωρώ, κλείνοντας τον
κύκλο κι ανοίγοντας καινούργιο.